Ik heb een voetballend zoontje. Negen jaar is ie. Spits. Snel, handig met een bal. Hij is nu al beter dan zijn vader. PSV is zijn droom. Daar voetballen. In het eerste. Hij heeft het er elke dag over. Het PSV-stadion oefent dan ook een haast magische aantrekkingskracht op het ventje uit. Vandaar dat ik ons heb aangemeld voor de stadion-tour.
Na 5 nachtjes slapen is het eindelijk zo ver. Daar staat ie dan. Met bonkend hartje. Te wachten op de meneer van de rondleiding. Alle grote PSV-geheimen zullen binnen een uurtje aan hem worden onthuld. Van spelerstunnel tot kleedkamer en niet te vergeten de Cup met de grote oren. Na 5 minuten wachten in de FANshop is het grote moment daar; de stadion-tour begint, want onze gids is er. Ome Timo, zo stelt de meneer zichzelf voor en hij strijkt nonchalant over het bolletje van het dichtstbijstaande kindje. Ome Timo! Met zijn rode, iets te strakke truitje, vettig achterovergekamd haar en een brilletje waarachter glimmende, kleine oogjes schuil gaan. Ik zie sommige ouders hun kind zo onopvallend mogelijk iets naar achteren trekken. Ome Timo is wel erg aardig. Een beetje als clown Bassie. Vrolijk, maar met een bijl achter zijn rug voor de lastpak.
We wandelen met zijn twintigen naar de hoofdingang van het PSV-stadion. We stoppen na een minuutje bij een klein, duister, bijna weggestopt gat. Kinderen draaien zich om en kijken vragend naar hun ouders. Hoofdingang staat er boven in smoezelige letters, dus het zal wel. Ome Timo is ondertussen al naar binnen. De groep volgt gedwee. Langs de receptie, naar een onopvallende ruimte met een zuil met tientallen slordige bedrijvenbordjes, 2 vitrinekasten en 2 grote schilderijen. Ik zie sommige mensen verwonderd omkijken. Is dit het? Wat nou topclub! Het heeft meer weg van de entree van een zuipkeet in de Achterhoek. Ik zoek tevergeefs naar een videowall met hoogtepunten uit de rijke historie. We zijn toch bij Philips? Een standbeeld dan van Gullit? Romario? Dillen? Van Beveren of Ronaldo? Posters misschien van Van der Kuylen, Afellay, Koeman, Edstrom? Bekers? Niets van dat alles. Slechts spaarzaam licht in een muffe ruimte. We stoppen om het hoekje bij de 2 schilderijen. Blijkbaar heeft de slager van Eindhoven een hobby. Ome Timo kijkt plechtig rond en begint 2 verhalen te vertellen over de hoofdpersoon op beide schilderijen; Romario. De groep staat er verveelt bij. Spuuglelijke woorden, bij een amateuristisch werkje van een magisch moment. Alsof je Doutzen Kroes beschrijft met piepend krijt op een aftands schoolbord.
De hele rondleiding gaat op dat niveau door. Herstel, niet de rondleiding, want Ome Timo doet zijn stinkende best om er nog iets van te maken, maar het stadion en dus PSV. De hele club stinkt naar provincie. Kneuterigheid uit de jaren ’50. Wat een miserabel visitekaartje. Beckham had het juist toen hij zei dat de kleedkamer veruit het slechtste was wat hij ooit had gezien. Ik loop rond met beginnende schaamte. Het hoofd naar beneden. Zo van: ik hoor er niet bij. Zeg maar zoals PSV op het veld staat. De derde verdieping is ingericht door Jan des Bouvrie en springt er tussenuit, als een bloem in een woestijn. Net als de 4e verdieping met de prachtige business-seats. Maar waarom PSV nu juist de Europa Cup I en UEFA-Cup tussen de zakenmannetjes met hun vettige vingertjes uitstalt, is me een raadsel. De gewone seizoenkaarthouder of fan wordt keihard geweerd. Verboden toegang. Alleen wie een paar duizend euro lapt mag naar het moois staren.
Dieptepunt van de sneue rondleiding is een blik in het stadion. Ome Timo wil dat we een wave doen en ‘boeruh, boeruh’ roepen. Niemand reageert. De goeie man gaat ook nog uitleggen waarom analfabeet Eindhoven die naam scandeert. Tenenkrommend! Ik vraag aan hem of ie zichzelf ook vetlel zou gaan noemen als ik hem daarvoor dagelijks uitmaak. Timo, lacht het weg en loopt richting de grasmat. Wederom doffe ellende. Voor de dugouts ligt kunstgras. Ergens op de kop getikt. Het sluit niet goed aan op de echte grasmat en verschilt duidelijk van kleur. Bij de zijlijn verschijnen zandplekken.
De rondleiding zit erop. Ik ga met mijn zoontje nog even naar eetcafé de Verlenging vanwege de gratis consumptie die bij de rondleiding (van 22 euro voor een volwassene en een kind) is inbegrepen. “En, wat vond je ervan?” vraag ik hem. Het manneke glundert. Hij vond alles geweldig en vertelt honderd uit. Vooral de kleedkamers vond ie prachtig. Ik krijg door zijn enthousiasme weer kleur op mijn wangen en mijn hartslag komt weer enigszins op gang. Maar PSV moet zich doodschamen!
