Op de voorpagina van het Eindhovens Dagblad stond maandag een levensgrote foto van Memphis Depay. Daarbij de tekst: Bye Bye Depay. Het PSV-publiek nam de dag ervoor op dezelfde toon afscheid van de PSV’er. Met spandoeken en veel gezang. Ook coach en spelers vonden het een moment om even bij stil te staan. Depay kreeg 5 minuten voor tijd een publiekswissel, spelers vielen hem om de nek, handen werden geschud. Zelfs keeper Remko Pasveer kwam uit zijn doel gerend om Memphis nog even de hand te drukken. Iedereen in de dugout stond op en en applaudisseerde voor de linkerspits van PSV. Tussendoor switchte de tv-regisseur menigmaal naar de hevig geemotioneerde moeder van Depay op de tribune, die maar traantjes bleef wegpinken.
Voor de van het veld tredende Depay liep een manke dwerg die een pad van rozeblaadjes strooide. Mart van den Heuvel, alleen hij mag dat, liep achter Depay en hield een lauwerkrans boven zijn hoofd. Wijnaldum en Willems liepen naast hem met grote koeltewaaiers. Karim Rekiki sloeg ondertussen gestaag op een grote trom. In de catacomben wierpen vrouwelijke stewarts zich halfnaakt aan zijn voeten. Scheurden cateringmedewerksters hun blouse open en boden hem hun borsten aan. Een zee aan mannelijke bewonderaars week uiteen een blik vol jaloezie en bewondering achterlatend op zijn beplakte torso.
Het is maar goed dat Depay slechts 2 seizoenen een basisplaats in het eerste van PSV had. Dat hij met PSV maar 1x landskampioen is geworden. Dat ie in 4 seizoenen in 89 wedstrijden slechts 38 keer wist te scoren en daarvoor wel 800 schoten op goal nodig had. Want je moet er niet denken wat voor afscheid deze 21-jarige snotneus had gekregen, als ie 3x de Champions Leagues met PSV had gewonnen.
Het is voor hem te hopen dat ie niet nog meer naast zijn schoenen gaat lopen, anders mislukt hij bij United en is de vrije val begonnen…
