Het is goed dat Jurgen Locadia eens het achterste van zijn tong en dat een generatie voetballers liet zien. Na de wedstrijd tegen Osijek zei hij namelijk dat ‘zo’n wedstrijd niet het goede gevoel in hem boven kon brengen. Het is namelijk geen Bayern Munchen.’
Nu heeft Locadia de afgelopen jaren ook tegen topteams mogen spelen en ook toen was zijn performance niet best. De vraag rijst wat dan wel dat ‘gevoel’ in hem naar boven haalt?
Waarschijnlijk niets. En we zullen dat ook hoogst zelden gaan zien met zijn allen. Dat heeft niks met de voetballende kwaliteiten van Jurgen Locadia te maken, maar wel alles met zijn mentale instelling. Met zijn wil om te winnen, te presteren, om beter te worden, om hard te trainen, om kritisch naar zichzelf te kijken, om vooruitgang te willen boeken. Niet 1x, maar elke dag weer. Jaren aan een stuk je stinkende best doen. Overal en altijd. Keihard aan jezelf werken. Pas als je dat doet, dan sta je er ook (bijna) altijd. Ook tegen mindere tegenstanders breng je dan op zijn minst genoeg om ze te verslaan.
Veel NL voetballers denken dat vorm/het goede gevoel komt aanwaaien wanneer het hun uitkomt
Locadia en al die andere verwende snotneuzen, die al veel te vroeg, 10 of 100x modaal verdienen, is dat nooit aangeleerd. Die denken dat het ze komt aanwaaien. Dat vorm, het goede gevoel of een goede prestatie is op te roepen als ze het uitkomt. Maar zo werkt dat niet. Goed presteren op de momenten dat het moet, of in ieder geval er voor zorgen dat je niet door de ondergrens heen zakt, is een langdurig proces van jaren. Van mentale weerbaarheid kweken, jezelf mentaal uitharden, stabiel worden. Als dat in de bovenkamer niet goed zit of niet goed is aangeleerd (groei-mindset) dan is de kans heel groot dat dit soort jongens er niet staat op de momenten dat het moet.
In dit filmpje legt Roger Federer uit wat topsport inhoudt en voor hem betekent. De Zwitser vraag zich altijd af wat hij beter kan doen, wat hij moet veranderen om nog beter te worden, als hij niet verandert staat hij stil en stilstaan is achteruitgang. Federer heeft kritiek nodig om zichzelf en zijn presteren onder de loep te nemen. Hij stelt zichzelf continu doelen, want zonder doelen ben je al heel snel tevreden met jezelf. En die doelen bereikt hij door elke dag heel hard te trainen en door ELKE wedstrijd zijn stinkende best te doen.
Als tennisser zou Locadia de Top 10.000 niet eens halen
Voetballers als Locadia, en met hem tientallen andere Nederlandse voetballers, zouden in de tenniswereld worden opgevreten en een totale nobody zijn. In een keiharde wereld waarin je elke week MOET presteren anders verdien je namelijk niks. En zonder geld, geen vreten. Laat staan patserige autootjes, peperdure sierraden en plakplaatjes.
Zet zijn woorden eens af tegen die van Roger Federer, Messi, Robben, Ronaldo, Schippers, Paumen of Kramer en Locadia verwordt tot een kleinzielig, over het paard getild amateurtje. Een joch dat dankzij de krankzinnig geworden voetbalwereld buitenproportioneel veel verdient in vergelijking met zijn prestaties.
Locadia begrijpt niet wat topsport inhoudt. Blijkbaar zit dat niet in hem en is hem dat ook niet door PSV aangeleerd. Dat is uitermate pijnlijk te noemen. Helemaal omdat deze instelling wijd verbreid is onder veel Nederlandse voetballers. En dat is terug te zien op het veld.
Dit kun je 1-1 loslaten op Depay, Promes, Kishna, El Ghazi, Lens, Elia, Van der Wiel, Van Rhijn, Bruma, Rekik, Willems, Brenet, Bakkali, Berghuis, Castaignos en noem maar verder. Hoe dat komt? Opvoeding, slechte begeleiding, teveel geld? Feit is dat de echte Hollandse nuchtere voetballer aan het uitsterven is. Kijk naar alle jeugdelftallen. Het zit vol met vaak donkere kapsoneslijers die niet tegen kritiek kunnen en als het er op aan komt allemaal falen.