Fred Rutten: zet hem op hè

Voor aanvang van de wedstrijd tegen VVV, zei Fred Rutten: ‘We moeten zorgen dat we absoluut geen schade oplopen vandaag.’ Met dat we bedoelde hij volgens mij PSV. PSV, dat 28 miljoen euro aan nieuwe spelers spendeerde. PSV dat net de gedroomde spits Matavz had binnengehengeld. PSV dat al verloren had van AZ en zich dus zo snel geen tweede misstap kon veroorloven. PSV dat al 2 jaar geen prijs heeft gewonnen en dit jaar dus MOET presteren. Dat PSV moet dus volgens Fred Rutten tegen het nietige VVV ‘zorgen dat het absoluut geen schade oploopt.’ In die zin zit alles verborgen wat de man kenmerkt: voorzichtigheid, angst, defensief ingesteld, inspiratieloos, zonder vertrouwen, meelijwekkend en vooral PSV onwaardig.

PSV moet VVV gezien het spelersmateriaal gewoon met 5-0 oprollen en dan mag VVV nog niet klagen ook. En dan komt Rutten met zo’n zin. Ik verbaas me er dan ook totaal niet over dat PSV zonder Matavz en Derijck het veld werd ingestuurd en wederom dure punten verspeelde. Het zet me wel aan het denken. Hoe bedenkt Fred Rutten het toch iedere keer weer. Ik vraag me daarom ook af hoe de teambespreking in de kleedkamer gaat zo vlak voor een wedstrijd.

Fred Rutten staat friemelend aan een pen voor een magnetisch wit bord met daarop allemaal rode en groene rondjes. Hij probeert al enkele minuten het woord te krijgen. Hij kijkt onrustig de kleedkamer rond in de hoop enig gehoor te vinden. Engelaar zit met zijn koptelefoon op. Bouma werkt nog een patatje oorlog weg. Pieters worstelt met zijn veters. Isaksson heeft zich nog steeds niet omgekleed. Die speelt dus niet, hoor je Fred denken en hij probeert tevergeefs Sinouh een signaal te geven, maar die is te verdiept in zijn smartphone. Tyton dan maar. En Fred pent nijdig de Pool op het bord.

Marcelo zit braaf met zijn armen over elkaar. Fred schrijft meteen Marcelo’s naam bij een groen rondje. ‘What the fuck, trainer’, roept Derijck en hij gooit woest een bidon tegen de muur die terugkaatst en Matavz tegen het achterhoofd raakt. Matavz moet even gaan liggen. ‘Lens, dan maar in de spits’? mompelt Fred. Hij kijkt vragend naar zijn assistenten. Ten Hag trekt zoals altijd rimpels in zijn voorhoofd. Dat is vast een ja, gokt Fred. En Cocu? Cocu zit zwijgend in de hoek roerloos en nietszeggend naar de grond te staren. Zwijgen is toestemmen, denkt Fred. Lens dus in de spits. Fred kijkt snel even op zijn horloge. Nog maar 1 minuut en dan begint de wedstrijd al. De zenuwen leggen knopen in zijn buik.

‘Jongens’, probeert Fred en hij steekt wijfelend zijn arm in de lucht ten teken dat ie de aandacht wil. Hij ziet vanuit zijn ooghoeken Manolev al in de spelerstunnel staan. Zwijgend zet Fred de naam van de Bulgaar op het bord. Het is ook zo’n ijverige jongen. Maar waar is zijn kersverse aanvoerder? In paniek rollen Freds ogen door de kleedkamer. Van Toivonen geen spoor. En zijn topscorer? Fred krijgt nu het angstzweet op zijn rug. ‘Hier trainer. Hier trainer’, hoort Fred ineens en hij voelt iets tikken tegen zijn buik. Als ie naar beneden kijkt ziet ie Mertens staan. De wc wordt doorgetrokken. Ha, daar is zijn aanvoerder. Fred haalt opgelucht adem en schrijft in stilte de naam van de Zweed op het bord. Als ie zich omdraait is de kleedkamer leeg. Op Cocu na dan die met zijn ogen gaten in de grond probeert te boren. Fred loopt snel de spelerstunnel in. Hij krijgt een duw en een vuile blik van Strootman. Fred kruipt een beetje in elkaar. ‘Wat moet die man toch van me’, denkt hij. De spelers lopen het veld op. ‘Zet hem op hè’, roept Fred ze na. Gevolgd door een wegstervend ‘hup PSV’.