Twintig minuten. Zolang hadden de Duitsers nodig om Nederland te analyseren. Twintig minuten om erachter te komen dat ze te maken hadden met een tandloze tijger. Dat was het moment dat de hele Duitse ploeg 20 meter naar voren opschoof en Schweinsteiger ineens ging doordekken op De Jong. De Jong die zich tot dan toe telkens als Stekelenburg de bal had, had laten zakken tussen Mathijssen en Heitinga om zo de bal op te halen.
Met Schweinsteiger in de rug van De Jong had Stekelenburg ineens geen afspeelmogelijkheden meer en ging uit armoe maar de lange bal spelen. Vier minuten later was het 1-0.
Maar het ging eigenlijk al vanaf minuut 1 fout. Wie bedenkt het om De Jong steeds in balbezit te laten komen? De Jong als opbouwer! Waarom lieten De Jong en Van Bommel net als tegen de Denen weer enorme gaten vallen op het middenveld? Waar was de druk? Bij balverlies stonden de 2 controleurs 5 meter voor de eigen 2 centrale verdedigers af te wachten. Niets te doen. Het spel 20 meter van ze vandaan. Te kijken hoe Ozil en Schweinsteiger zich konden uitleven in een zee van ruimte. Hoe Schweinsteiger als tijdens een potje zomeravondvoetbal op zijn dooie gemak kon passen op de totaal vrijstaande Gomez, die vervolgens de 1-0 kon binnenschuiven. En Heitinga en Mathijssen? Die waren hand in hand bramen aan het plukken.
Heel Oranje stond erbij en keer ernaar. Apatisch. Sloom. Toen al geknakt. Geen moment wekte het de indruk dat er een getergde ploeg stond die voor zijn laatste kans vocht. Vechten, werken tot je erbij neer valt. Zoals de Oekrainers en de Polen. De mouwen opstropen en gaan! Niets van dat alles. Oranje sjokte als een oud ploegpaard over een hete akker.
Ontluisterend? Een demasqué? Een afgang? Ja, maar iedereen met maar een beetje verstand van voetbal zag deze bui al een jaar hangen. Oranje speelde al een jaar op de roze WK-wolk. Een wolk die steeds dunner en kleiner werd en aan alle kanten begon op te lossen. Oranje won voor de start van het EK maar 6 van de laatste 12 wedstrijden. Sterker: 4 van de laatste 8 matches werden verloren. Het spel? Los zand en vaak niet om aan te zien.
Desondanks bleven de spelers het publiek gouden bergen beloven. Wacht maar. Op het EK, dan zouden ze er staan. En daar bleven ze ondanks alle nederlagen, maar in volharden. Net als de bondscoach die telkens weer terugviel op dezelfde namen, hetzelfde systeem en dezelfde spelopvatting. Tegen het absurde af. Stokdoof voor argumenten en blind voor de feiten.
Zelfs na een afgang tegen de Denen, waarin alle mankementen van het team en de spelers overduidelijk zichtbaar waren, hield Van Marwijk tot op het idiote vast aan alles wat vertrouwd was. Het resultaat is er dan ook naar. Twee gespeeld, zero points en zo goed als uitgeschakeld.
Oranje kan met Van Marwijk zo niet verder. Zijn gezag is afgebrokkeld. Zijn visie vervaagd en vooral achterhaald. De ploeg is onderling verdeeld, zowel binnen als buiten het veld. Van Marwijk heeft het 3 jaar uitstekend gedaan. Vooral gezien het spelersmateriaal. Want laten we eerlijk zijn. Een of 2 zwakke plekken kun je nog opvangen in een team, maar Van Marwijk heeft er 5. De hele verdediging inclusief Van Bommel. Dan is er haast geen eer te behalen. Helemaal niet als je nooit je taktiek wilt aanpassen en nooit andere spelers een kans wilt geven. Van Marwijk bleef maar teruggrijpen op steeds dezelfde jongens. Jongens die geen basisplek hebben bij hun club, jongens die lang geblesseerd waren, jongens die niet in vorm waren en zelfs op jongens die geen enkele ervaring hebben op het hoogste niveau.
Oranje moet nu tegen Portugal. Met nog een kleine kans op kwalificatie voor de volgende ronde. Wie Oranje echter heeft zien spelen, weet dat de kans daarop zo goed als nihil is. Mocht Van Marwijk tegen de Portugezen eindelijk het roer omgooien, en kiezen voor andere spelers en een andere spelopvatting en taktiek, dan is dat minstens een half jaar te laat. Van Marwijk mag moet dat zichzelf aanrekenen. Bedankt Bert!
