Iedere keer als ik interviews met Mollema, Gesink, ploegleider Maassen en technisch directeur Breukink van de Rabobankploeg tijdens de Tour de France voorbij zie komen, vraag ik me af ik ik niet per ongeluk naar een speciale nog nooit uitgezonden aflevering van ‘Het kleine huis op prairie’ zit te kijken. U weet wel die godvrezende, superschijnheilige serie uit de jaren ‘ 70 en ’80 van de EO over de lieflijke familie Ingalls.
Mollema, Gesink, Maassen en Breukink als de braafste jongetjes van de klas. Vooraan in het schoolbankje naast dat zoetsappige meisje met de vlechtjes, Laura Ingalls. Rechtop zittend, de haartjes keurig in de scheiding. Het huiswerk af. Een appel mee voor de juf. Altijd met twee woorden praten. Beleefd en voorkomend. En op zondag naar de kerk in hun zondagse pakjes.
Getverderrie, zoiets werkt op mijn zenuwen. Als die 4 ideale schoonzonen in het vervolg weer door de NOS of RTL voor de camera worden gehaald, kan dan daar niet een vloekende boer met schuim op zijn bek naast worden gezet? Of een lekker wijf met een dikke D-cup? Een Hells Angel dan die een neger afrost? Dat brave, dat EO-achtige, dat vrome van die gedweee Rabobank-knaapjes moet toch ergens mee gecompenseerd worden! Dit is misselijkmakende tv. Iedere keer weer.
Renners die voor een top-10 klassering gaan en dan na een week al op een kansloze 21 en 27 minuten achterstand staan. Dan verwacht je gevloek. Getier. Balende gezichten. Huilende koppen. Mannen die zo boos zijn op zichzelf dat ze de vuisten tot bloedens toe kapot slaan op hun stuur. Dan wil ik wraak en revanche zien in die ogen. Maar nee, ik zie en hoor slechts begrip, medelijden en berusting bij de Rabo-ploeg. Voor zichzelf en voor elkaar.
‘Ja, we zijn gevallen. We gaan nu de schade beperkt houden. Ik ga nu niets meer forceren. Ik ga rustig aan doen. Het is nu een kwestie van overleven en herstellen. We willen nu de rustdag halen. Ik ga me in de tijdrit niet voor 100 procent inzetten.’ Dat soort slappe teksten hoor je dan. En iedereen schijnt dat maar goed te vinden. Zelfs Maassen en Breukink.
Zijn ze nu helemaal van de pot gerukt! Als mijn renner zoiets zou durven te zeggen, bond ik hem achter de volgauto en sleepte ik hem 2x door de hoofdstraat. Een miljoen euro pakken en dan zo verzaken. En dat nu 2 Tours achterelkaar. Ook in 2011 liet de Rabpoloeg het compleet afweten. Trouwens, sinds Breukink de scepter zwaait is het al jaren kommer en kwel qua prestaties, maar onderling schijnt het wel heel erg begripvol, fijn, sfeervol en gezellig te zijn allemaal. Peter Post zou zich omdraaien in zijn graf als ie dit zou horen. Die stond je stijf te schelden als je een etappe had gewonnen. Dat het morgen weer zo moet. Niks verslappen, niks uitrusten, niks begrip, presteren zul je, dat verwacht het publiek van je en daar wordt je ook goed voor betaald.
Ik heb Mollema en Gesink meerdere keren horen zeggen dat ze na de rustdag voorop zouden gaan in de strijd. Dat ze gingen aanvallen en voor een etappewinst zouden gaan. Pfff en wat gebeurt er? De juffertjes eindigden vandaag in de 10e etappe als 69e en 155e, op maar liefst 15 en 31 minuten van winnaar Voeckler. De heren staan nu op plek 56 en 77 in het algemeen klassement op 40 en 50 minuten achterstand van leider Bradley Wiggins. En dat na slechts 11 ritten! Schande! Dit is de mentaliteit van een pak vanillevla! Het zou me niks verbazen als Gesink en Mollema nog meer medelijden met zichzelf krijgen en besluiten dat ze maar beter kunnen afstappen. Tis ook wel erg vermoeiend geweest allemaal en het heeft ook zo tegen gezeten. Uiteraard krijgen de heren alle begrip van de koorknaapjes Maassen en Breukink. Kunnen Gesink en Mollema lekker gaan vissen met Laura en Mary Ingalls om daarna samen die helling af te rennen tussen die vredige korenbloempjes.
Update: een dag na deze column stapten – zoals voorspeld – zowel Gesink als Mollema van de fiets. Ik zou zeggen Rabobank: geldkraan dicht en massa-ontslag.
Update: en daar vliegt Breukink eindelijk de laan uit
Update: Bondscoach Van Vliet klaar met gepamperde Rabobank-wielrenners
