Vandaag heb ik naar de dopingbiecht van Lance Armstrong zitten kijken. Nou ja biecht. Ik kreeg niet de indruk dat Armstrong alles vertelde wat hij weet en ik kreeg ook niet de indruk dat hij de waarheid vertelde over alles. Als mij iets wel duidelijk is geworden over deze man, is dat hij als geen ander zijn eigen waarheid kan creëren, er zelf ook nog in kan gaan geloven en ook anderen erin kan laten geloven. Wat dat betreft zou Armstrong zo voor de Katholieke Kerk kunnen gaan werken.
De man lijdt aan een Godcomplex. Hij moest en zou meer bereiken dan menselijk gezien voor mogelijk werd gehouden. Geen vijf tourzeges zoals Merckx, Hinault en Indurain, geen zes… maar zeven. Onmogelijk, helemaal voor een ex-kankerpatient. Hij deed het toch… en de wereld keek vol ontzag toe. Hing kwijlend aan zijn lippen. Zette hem op een voetstuk. Armstrong was waar ie wilde wezen., Hij was een held. Een superieur wezen. Een levende legende. Een godenzoon op een fiets. Alleen… en dat wist niemand. Lance deed het niet door talent en hard werken, maar door epo, bloedtransfusies en door steroïden. Maar voor Lance was dat allang bijzaak geworden. Wat zeg ik, Het deed er totaal niet meer toe. Hij had doping allang goedgepraat voor zichzelf.
Het zal Armstrong dan ook allemaal een rotzorg wezen én zijn; dat bleek wel uit zijn antwoorden tegen Oprah. Armstrong was gaan geloven in zijn eigen mythe. Iedereen gebruikte doping en hij dus ook, dus…. Het voelde helemaal niet slecht. Sterker nog, het voelde goed. Hij voelde zich totaal niet schuldig of rot erdoor. Een oplichter? Nee, zo zag hij zichzelf niet. Alles en iedereen moest wijken voor dat ene doel: de beste zijn, het winnen van de grootste wielerkoers op aarde: de Tour de France.
Armstrong noemde zichzelf in het interview een ‘bully’. Ik denk dat ie daarmee iets te aardig is voor zichzelf. Armstrong bereikte wat hij zichzelf had voorgehouden. Waar hij in geloofde. Maar niet door beter te kunnen fietsen. Maar wel door systematisch, ruim een decennium lang te liegen, te bedriegen, vals te spelen, te bedreigen, druk uit te oefenen en rechtszaken tegen criticasters aan te spannen. Rechtszaken tegen mensen waarvan hij wist dat ze de waarheid spraken. Hoe ver kun je gaan? Dat zijn keiharde maffiapraktijken. Armstrong was een sneeuwbal vol leugens, die langzaam de berg afrolde, steeds meer leugens opnam, steeds groter werd en steeds meer mensen verpletterde die hem in de weg stonden. Roem, faam en winnen ten koste van alles. Meedogenloos. Deze man heeft mensen kapot proberen te maken om zijn eigen mythe en zijn eigen leugens in stand te kunnen houden.
Het steekt dan ook behoorlijk als ik hem zo zie zitten. Zo berekenend in zijn antwoorden in die zwaar geregisseerde omgeving met Oprah als aangever. Armstrong maakte geen enkel moment de indruk dat hij echt spijt heeft van zijn daden. Hij zegt van wel, en zegt ook een paar keer sorry, maar meent er geen flikker van.
Armstrong kon geen kant meer op. Was door alle beschuldigingen en getuigenissen van ex-ploeggenoten ingemetseld aan alle kanten. Hij kon niet langer blijven ontkennen. Blijven zwijgen. Iets wat hij anders gemakkelijk tot aan zijn dood had volgehouden. Hij moest nu iets doen. En dat deed ie. Een interview met Oprah, niet de meest meedogenloze interviewster, als een soort pr-offensief om zijn eigen ik te redden. Niet omdat hij berouw heeft voor wat hij de wielersport en al die miljoenen fans heeft aangedaan. Maar puur voor zichzelf. In de hoop om nog een beetje sympathie terug te winnen.
Ik hoop dat iedereen door dit doorzichtige trucje heenkijkt. En dat Lance Armstrong de straf krijgt die hij verdient en er niet zoals al die andere dopingzondaars in het wielrennen er min of meer mee wegkomt (en die je nu weer gewoon op een fiets ziet of in een volgwagen). Armstrong heeft ongeveer 100 miljoen euro verdiend door het wielrennen. Dus al die rechtszaken die nu tegen hem lopen, zullen hem worst wezen. Dat geld hoest ie zo op.
Armstrong is de smet, in de vorm van een lekkende olietanker, die de hele wielersport nog meer naar beneden heeft gesleurd, nog ongeloofwaardiger heeft gemaakt, nog meer kapot heeft gemaakt. Kapot tot op het bot. Ik hoop dat er manier is om hem daarvoor echt te laten boeten en bloeden. Want echt tot inkeer komen zal deze man, deze arrogante, pedante, zichzelf o zo superieur voelende klootzak, nooit.
