Af en toe heb je van die films met scènes erin die zo ongeloofwaardig, absurd, onlogisch en idioot zijn, dat je je afvraagt wie verzint zoiets. Sterker nog, wie keurt zoiets goed. En nog sterker: wie film zoiets en zegt na afloop van de scene: ‘en…cut. Oke jongens, prima gedaan. Staat er goed op.’ Dagon is zo’n film. En de stompzinnige scène daarin moet je gewoon gezien hebben.
Ik zal je even inleiden, zodat je weet waar het over gaat. Vier mensen maken een zeiltochtje, worden overvallen door een storm, het bootje loopt vast op de rotsen, een vrouw zit in het ruim bekneld, haar man blijft bij haar, de 2 anderen (Paul en zijn vriendin Barbara) gaan hulp halen in het dorpje aan de kust.
In het griezelig uitziende dorpje komen de twee in contact met een aantal raar, eng uitziende bewoners met zeer merkwaardig gedrag. Toch vormt dit geen enkel probleem voor de twee om zich op te splitsen: Paul gaat met 2 bewoners met een vissersbootje terug naar hun zeiljacht. Barbara gaat samen met een doodenge priester naar een hotel om daar de politie/brandweer te bellen.
Als Paul bij de zeilboot komt, is van de andere twee geen spoor meer. Hij besluit terug te keren naar het dorpje en naar het hotel te gaan waar Barbara is. Oke, tot dusver is het al huilen met de pet op qua logica en het totale gebrek aan achterdocht naar de dorpelingen toe. Maar nu komt het: Paul gaat het hotel binnen en vraagt aan de eigenaar waar Barbara is en of hij een kamer mag. De eigenaar – enge, spierwitte man – zegt niks, staart hem alleen maar aan en flikkert uiteindelijk een sleutel voor Pauls neus op de toonbank. Paul vindt dat geen enkel probleem, pakt de sleutel en gaat naar zijn kamer.
De kamer is te goor en smerig voor woorden. Roest, stront, stof, spinnenwebben, schimmel, vuiligheid…noem het maar op…deze kamer heeft het. Geen enkel probleem voor Paul. Klagen? Echt niet? Je afvragen waar je vriendin is? Nee! Paul valt doodleuk in slaap in de fauteuill, terwijl het pas tegen de avond is. Zie je het voor je. Je hebt net schipbreuk geleden. Je twee vrienden zijn verdwenen. Je vriendin is ook al zoek. Het dorp ziet er naargeestig uit. De bewoners zeggen niks en zien eruit alsof ze 3 jaar bedorven gehakt hebben gevreten en je hotelkamer is smeriger dan een Afghaanse beerput en meneer doet effe lekker zijn oogjes toe.
Maar het kan nog erger. Paul schiet na een poosje wakker. Hij hoort geroezemoes op straat. Hij loopt het balkon op en ziet beneden zich op het plein tientallen engerds gehuld in zwarte gewaden/lompen die rondlopen alsof ze straalbezopen zijn. Paul schikt niet, verstopt zich niet maar blijft doodleuk staan kijken…totdat…een griezel hem ziet, omhoog wijst en gaat gillen. Het signaal voor het hele plein om en masse het hotel binnen te stormen. Paul blijkt nu toch van vlees en bloed want hij schrikt, rent naar binnen en wil zijn kamerdeur op slot doen. Helaas, er zit geen slot op. Paul blijft echter doodkalm, pakt zijn zakmes, schroeft het pietluttige slot van de badkamerdeur, zet dit op de kamerdeur en schroeft dat met twee minuscule schroefjes half vast. Ja, daar komt echt niemand meer door naar binnen. Paul is duidelijk gerustgesteld en haalt opgelucht adem.
Ondertussen hebben de tientallen engerds blijkbaar 10 minuten geduldig staan wachten op de trap, want als Paul bijna klaar is met schroeven, begint het gegrom en geren weer. De op hol geslagen horde stopt bij de kamer van Paul, morrelt wat aan zijn deur, maar deze zit op slot met een slotje zo groot als je pink, dus daar kom je echt niet in, en de griezels geven het dan ook meteen op en willen doorlopen. Reden voor Paul om heel hard te roepen: kan ik u ergens mee helpen…
En als je denkt dat je alles hebt gehad. Deze film krijgt een 6,2 op IMDB….
