Dieptepunt in de Nederlandse filmgeschiedenis is zonder enige twijfel de uitreiking van de Nederlandse filmprijzen ( Rembrandt Awards) van gisterenavond.
De Rembrand Awards werd in 1993 in het leven geroepen, maar bloedde eigenlijk meteen weer dood, omdat niemand het een zier kon schelen. Op die hele horde aan Nederlandse C-acteurs na dan misschien, die iedere dag weer samen klonteren in het Ketelhuis in de hoop dat er misschien nog een filmrolletje in hun schoot valt.
Zeven jaar werd er dan ook geen prijs uitgereikt, maar dankzij Rene Mioch, werd de uitreiking nieuw leven ingeblazen. Nu is nieuw leven inblazen een groot woord. Mioch heeft een keer hard tegen het kadaver van De Rembrandt aangetrapt en toen het bewoog, is ie snel enveloppen met daarin de prijswinnaars gaan open scheuren.
Gisteren werd het SBS6-programma Shownieuws enkele malen onderbroken door live over te schakelen naar de uitreiking. Het leverde hilarische tv op. Aangezien het de pers en het publiek totaal niet interesseert vond de uitreiking plaats in… hoe kan het ook anders het Ketelhuis. Nu moet ie zich geen rode loper, limousines, glamour en glitter en veel sterren voor de geest gaan halen. Nee, dit was meer een zuipkeet met daarin 4 hangtafels, 30 comazuipers, ouwehoerende acteurs (toevallig allemaal prijswinnaars) en daarvoor een in elkaar geknutselde desk waaraan presentator Beau van Erven Dorens en prijsuitreiker Rene Mioch stonden.
Terwijl de sneue achtergrond druk aan kletsen was of een uiteraard slecht geacteerde poging daartoe deed, stond Mioch enveloppen open te trekken met daarin de prijswinnaars van Beste Buitenlandse Acteur, Beste Buitenlandse Actrice en Beste Buitenlandse Film. Winnaars Daniel Craig en Meryll Streep werden nog sneller en eentoniger opgelezen als op een Bingo-avond voor bejaarden. Aangezien de grafstemming op de achtergrond geen reactie gaf, moest Van Erven Dorens zich een paar keer omdraaien om nog maar eens duidelijk te maken dat er weer een winnaar bekend was gemaakt. Dat onlokte een flauw ‘Jeeh’ aan de trieste verzameling toneelspelers. Waarna Mioch weer een enveloppe naar de keel vloog.
Helemaal in het midden van de grijs-getekende incrowd stond Thijs Romer in een knal blauw pak er lekker nonchalant bij te hangen. Tenminste dat acteerde ie. Thijs stond daar overduidelijk als iemand die ZIJN prijs kwam ophalen. Als een pak vanillevla tussen de pakken yoghurt. Breed grijnzend al, terwijl Mioch nog lang niet toe was aan de enveloppe van Beste Nederlandse Acteur. Zelfs dat kan Thijs niet acteren. Thijs won uiteraard, balde in opperste, gespeelde verbazing zijn vuisten, rende naar Mioch en griste het beeldje uit zijn handen. Thijs heeft overduidelijk nog niet veel gewonnen en dat juist hij deze prijs wint, in deze setting, met deze ambiance, past eigenlijk prachtig bij elkaar.
