Het mooiste van de 1500 meter schaatsen op de Olympische Spelen in Sotchi was na afloop het interview met gouden medaille verliezer zilveren medaille winnaar Koen Verweij. Verweij stond daar zwaar balend de NOS te woord en zei op de opmerking dat het een geweldige race was: Blijkbaar niet… nou ja… tweede, dat is niet mijn plek.
Verweij zat vol opgekropte agressie, frustratie en verdriet. Nauwelijks bij machte te beseffen dat hij had verloren. Duizend keer had hij de race in zijn hoofd geschaatst en 1000 keer had hij gewonnen. Hij had van te voren overal rekening mee gehouden, alle scenario’s in zijn hoofd geschaatst en overwonnen. Verliezen kwam niet bij hem op. Sotchi = Goud zo stond het in zijn brein gebrand. Met hoofdletters. Het scenario dat hij drieduizendste tekort zou komen bestond niet eens.
Goud verliezen omdat je 0,003 van een seconde te laat bent. Als je supersnel je stopwatch in en uit drukt haal je misschien een reactietijd van 0,08 seconden. Op de fotofinish was het verschil niet te zien. Wat is dan in godsnaam drieduizendste? Ik heb het even uitgerekend. Bij een snelheid van 50km per uur bedraagt dat verschil 4,17 centimeter. Voor iemand die zijn penis laat verlengen is dat best een eind. Voor een schaatser is het niks. Maar het is er toch en dat is het mooie van deze sport. Deze sport is keihard, maar oh zo eerlijk.
Ik vind het hartstikke mooi, dat je op die manier kan verliezen. Dat is ook sport. Alles beter dan dat verschrikkelijke gelijke eindigen zoals bij het skien. Donder toch op. Hier allebei een gouden plak. Veel plezier ermee. Dat wil je toch niet als topsporter. In topsport kan er maar 1 winnen, niet 2 of 3. Topsort hoort niet sociaal te zijn! Daarom zijn de winnaars ook allemaal helden. Dat komt door dit soort bikkelharde drama’s. Dat maakt de sport zo mooi. Over 20 jaar weet iedereen nog van de drieduizendste van Koen Verweij en ook dat hij zich 4 jaar later revancheerde door goud te winnen op de 1500 meter schaatsen in Pyeongchang.
