Hilarische tv zitten kijken gisteren. Het reality-programma van Yolanthe was op. Zelden zo weinig reality in een als reality neergezet programma gezien. Dit is hetzelfde als publiek trekken met een voetbalwedstrijd en dan alleen de reclames uitzenden. Theater bezoekers een leuke en hilarische avond beloven en dan Jörgen Raymann in een jurk op het toneel zetten. Dat soort werk.
In de aflevering van gisteren bezocht Yolanthe voor het eerst weer de villa in Ibiza waar ze als kind was opgegroeid. Nou, en dan krijgen we toch een drama voorgeschoteld. Een hevig geemotioneerde Yolanthe die door een vervallen villa loopt en overal even haar hand over laat glijden en spulletjes van vroeger streelt. Spulletjes waar ze geen enkel benul meer van heeft, want ze was 5 jaar toen ze verhuisde. Wow, zei ik daar verhuisde, hoe haal ik het in mijn hoofd. Gevlucht, Yolanthe is gevlucht, tenminste als we Yolanthe moeten geloven.
Vluchten staat namelijk een stuk interessanter als ‘verhuizen vanwege een scheiding’. Kijk het is heel vervelend dat een schuimbekkende papa met huisraad ging gooien omdat ie teveel coke in zijn neus stopte. En dat haar moeder daar bang van werd snap ik. Het is daarom ook emotioneel voor haar moeder om weer terug te zijn op die plek. De moeder was daar tenslotte 23 jaar niet geweest.
Yolanthe probeerde overduidelijk mee te liften op de echte emoties van haar moeder en slaagde er zowaar in tranen te produceren. Ja, het was ook allemaal zo heftig om die plek na 23 jaar weer terug te zien. DJNNNNZZZZZZ… hele harde zoemer. Wat een flauwekul. Yolanthe was daar pas nog geweest. Met Johnny de Mol voor zijn programma Waar is de Mol. Ook toen bezocht ze de villa en ook toen werd ze weer erg emotioneel en ook toen stond er een camera op haar neus.
Ik vind het getuigen van een eng soort smakeloosheid om de echte emoties van je moeder op jezelf te gaan betrekken, jezelf dan ook nog op een dramatische manier in de hoofdrol te gaan plaatsen, net te doen of je je oude huis na 23 jaar weer ziet terwijl je er pas nog geweest bent, dan emotioneel gaat lopen doen als een Jood die terugkeert naar Auschwitz, dat ook nog 2x achterelkaar te doen en dan ook nog de twee keren dat je terugkeert een camerateam mee te nemen…
Update: En als klap op de vuurpijl: De plek die zoveel voor haar betekent, daarvan vergeet ze de rekening te betalen
